Սահմանադրական դատարանը բավարարել է Ժողովրդական պաշտպանի սահմանադրական հայցը՝ Վրաստանի պաշտպանության նախարարության հաշվեկշռում գրանցված գույքի սեփականության իրավունքի փոխանցման վերաբերյալ
2025 թվականի մայիսի 28-ին Վրաստանի Սահմանադրական դատարանը բավարարեց Ժողովրդական պաշտպանի թիվ 1606 սահմանադրական հայցը, որով վիճարկվում էր 2020 թվականի հուլիսի 17-ի թիվ 445 որոշմամբ հաստատված կանոնակարգի այն դրույթը, որի համաձայն Վրաստանի Պաշտպանության նախարարության հաշվեկշռում պետական սեփականության ներքո գտնվող բնակելի և ոչ բնակելի տարածքները (համապատասխան հողամասի հետ միասին) չէին փոխանցվի Վրաստանի քաղաքացիություն չունեցող անձին։
Ժողովրդական պաշտպանի կարծիքով, վիճարկվող դրույթը խտրական բնույթ ուներ, քանի որ, ի տարբերություն Վրաստանի քաղաքացիների, այն բացառում էր պետական սեփականության տարածքի փոխանցումը Վրաստանի քաղաքացիություն չունեցող անձին, նույնիսկ եթե անձը տարածքի օրինական սեփականատիրոջ ժառանգորդն էր, անձը հաստատում էր տարածքի փաստացի սեփականությունը, և տարածքի սեփականության իրավունքի փոխանցման համար անհրաժեշտ փաստաթղթերը ներկայացվում էին նախարարություն։ Ժողովրդական պաշտպանի կարծիքով, նման տարբերակված վերաբերմունքը որևէ ողջամիտ բացատրություն չուներ։
Քննարկվող գործում Վրաստանի Սահմանադրական դատարանը որպես համեմատելի անձինք տարբերակել է, մի կողմից, Վրաստանի քաղաքացիություն չունեցող անձին, որի ժառանգորդը օրինականորեն տիրապետում էր Վրաստանի Պաշտպանության նախարարության հաշվեկշռում գրանցված գույքին և կենդանության օրոք չի գրանցել նշված գույքի սեփականությունը, իսկ մյուս կողմից՝ Վրաստանի քաղաքացուն, որի ժառանգորդը օրինականորեն տիրապետում էր նշված գույքին և նույնպես կենդանության օրոք չի գրանցել դրա սեփականությունը։ Սահմանադրական դատարանը, տվյալ իրավահարաբերության վերաբերյալ, համեմատելի անձանց համարել է էապես հավասար սուբյեկտներ։ Սահմանադրական դատարանը բացատրել է, որ որոշակի իրավահարաբերություններում Վրաստանի քաղաքացու իրավական կարգավիճակը տարբերվում է օտարերկրացու կարգավիճակից, սակայն, քննվող գործում բացահայտված իրավահարաբերությունների համատեքստում, քաղաքացիությունը չի փոխել ժառանգների իրավական շահի բնույթը։ Սահմանադրական դատարանի կարծիքով, այս դեպքում էապես հավասար անձանց նկատմամբ տարբեր վերաբերմունքը չի կարող արդարացվել սահմանափակ պետական ռեսուրսները խնայելու շահագրգռվածությամբ։ Տարբերակումը արդարացնելու համար անհրաժեշտ էր հիմնավորել ոչ միայն այն, որ ռեսուրսները բավարար չեն բոլորի համար, այլև ցույց տալ տարբերակման ռացիոնալությունը։ Դատարանը նաև վիճարկվող կարգավորումը չի համարել քաղաքացիներին պաշտպանության և անվտանգության ոլորտում ներգրավվելու խրախուսող մեխանիզմ։ Մասնավորապես, ըստ Սահմանադրական դատարանի, հողի փոխանցումը ժառանգորդին կատարվել է առանց ժառանգության որևէ պայմանի։ Հետևաբար, վերջինիս կողմից գույքի ձեռքբերումը չի հանդիսացել պաշտպանության ոլորտում նրա ներգրավվածության երաշխիք կամ որևէ կերպ չի մեծացրել նման սպասումները։ Հետևաբար, Սահմանադրական դատարանը վիճարկվող նորմը խտրական է համարել և այն հակասահմանադրական է ճանաչել Վրաստանի Սահմանադրության 11-րդ հոդվածի 1-ին կետի նկատմամբ:
